วันศุกร์ที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2555

ธรรมปู่สอน



        ...ธรรมะของหลวงปู่ลึกซึ้งหาได้ยาก...หากเรารู้จักที่จะน้อมมาดูตัวเราก็จะเกิดประโยชน์อย่างยิ่ง...
         ...ดังที่ท่านเคยสอนไว้ว่า...

                                  ...ตอน พึ่งรู้ว่ากูโง่...
                              
                                          ...สำคัญที่สุดคือทบทวนพฤติกรรมของเราเอง...
                                            ...ถ้าย้งเลือกทำสิ่งที่ตัวเองชอบ พอใจ ยินดี...
                                             ...ไม่สามารถยอมรับความไม่ยินดี ไม่พอใจ...
                                ...เราตั้งเงื่อนไขไว้ก่อนปฏิบัติ ไม่ทำตัวเป็นภาชนะที่ว่างเปล่า...
                                                   ...ไม่ระวังกาย วาจา ใจ ของเราเอง...
                                       ...เราควรเรียกร้องการเปลี่ยนแปลงจากตัวเราเอง...
                                      ...ไม่ใช่ไปเรียกร้องจากผู้อื่น สังสารวัฏเป็นอย่างนี้...
                               ...มีทั้งความพอใจไม่พอใจ มีมืดมีสว่าง มีขาวมีดำ มีสูงมีต่ำ...
                                                 ...เมื่อเห็นสิ่งหนึ่งก็เห็นอีกสิ่งหนึ่ง...
                                  ...แต่พวกเราไม่ทำความเข้าใจกับความเป็นปกติอันนั้น...

                                           ...รอแค่เวลา...

                                             ...คนเราเมื่อถึงจุดเปลี่ยนมันจะเปลี่ยนเลย...
                                                  ...แต่กว่าคนจะถึงจุดเปลี่ยนนั้นได้...
                                  ...แต่ละคนมีอุปสรรค มีทางเดินของตนเองไม่เหมือนกัน...
                                                           ...ต่างวาระต่างกรรม...
                                                   ...อดทนซักนิดไม่ว่าเรื่องอะไร...
                                                        ...มองเป็นเรื่องธรรมดา...
                                           ...เช่น เราให้อภัยคนอื่น แต่เขาไม่ยอมจบ...
                                    ...เราต้องอดทน พอถึงบทจะเปลี่ยนมันก็เปลี่ยนเอง...
                                                ...บางครั้ง เงื่อนไขมันยังไม่สุกงอม...
                                                          ...รอแค่เวลาเท่านั้น...

                                        ...กิเลสตัวเอง...

                                          ...เริ่มต้นให้เห็นกิเลสตัวเองเข้าใจตัวเอง...
                                                   ...รู้ว่าเรายังมีกิเลสตัวไหน...
                                   ...บางคนบอกว่ารู้ทุกอย่าง ธรรมะเราอ่านมาเยอะ...
                                              ...แต่ทำไมเรายังเพ่งโทษคนอื่นอยู่...
                                               ...อยากให้เขาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้...
                          ...อยากให้เขาคิดเหมือนเรา เห็นว่าเราดีกว่าเขา อัตตาเต็มตัว...
                                         ...เมื่อจิตขาดความเป็นกลางก็มองไม่เห็น...
                                               ...คนมีสติจึงจะได้เห็นกิเลสชัดขึ้น...
                                  ...เมื่อเห็นแล้วก็หัดฝืนจิตตัวเอง ทีเรื่องอื่นยังดัดจริตได้...
                                    ...แล้วทำไมไม่รู้จักดัดจริตของตนเพื่อฝืนกิเลสบ้าง...

                                       ...การปล่อยวาง...

                                   ...เมื่อถึงวันหนึ่งเวลาหนึ่ง เราจำเป็นจะต้องปล่อยวาง...
                                                                ...ละวางหน้าที่เหล่านั้นทั้งหมดเสีย...
                                   ...เหตุผลคือ ไม่ว่าเราทำมากเท่าไร ก็ไม่พออยู่นั่นเอง...
                                                                         ...เพราะการเกิด แก่ เจ็บ ตาย...
                                                             ...ชาติ ชรา พยาธิ มรณะ ภพและชาติ...
                                                                       ...หมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่จบสิ้น...

                                           ...สิ่งที่เป็นเหล่านี้ ไม่ว่าทำดีมากกว่านี้ น้อยกว่านี้...
                                                                            ...สุดท้ายมันก็ยังไม่พออยู่ดี...
                                                                            ...คือเรายังเติมเต็มมันไม่ได้...
                                                                     ...ทำอย่างไรถึงจะเติมเต็มมันได้...
                                                      ...คือการค้นหาแนวทางที่เที่ยงแท้แน่นอน...

                                      ...ทำอย่างไรถึงจะละ ปลดหน้าที่เหล่านั้นได้ทั้งหมด...
                                   ...อย่ารับผิดชอบหน้าที่อื่นๆมากกว่าหน้าที่ของเราเอง...
                                       ...ต่อให้เราทำหน้าที่อื่นๆได้ดีเท่าไรก็ไม่มีประโยชน์...

                                                         ...เพราะหน้าที่ทั้งหมดเกิดขึ้นจากตัวเรา...
                                                           ...เราเป็นคนสร้างหน้าที่เหล่านั้นขึ้นมา...
                                   ...หากแต่เราไม่เคยรับผิดชอบชีวิตของเราเลยสักครั้ง...

                        ...หน้าที่ของมนุษย์คือการละวางหน้าที่ทั้งปวงออกเสียให้ได้...
                                    ...เห็นไหมพอเริ่ม จะปลดออก วางออก ก็ยังทำไม่ได้...
                                                        ...ยังเห็นว่าอันนั้นสำคัญ อันนี้สำคัญกว่า...
                                                                 ...หากคือว่าสิ่งที่เราทำหรือปฏิบัติ...
                                                             ...เป็นการเรียนรู้เป็นการศึกษาไม่ผิด...
                  ...แต่ถ้าทำมากเกินไปกลายเป็นไม่มีขอบเขต ทำแล้วไม่จบสักที...
                                   ...เราต้องวางกรอบของวิถีชีวิต คำนึงว่ามันไม่ยืดยาว...

                                      ...เหมือนดั่งที่พระพุทธเจ้าเคยถามพระอานนท์ว่า...
                                       "ดูก่อน...อานนท์ เธอคิดถึงความตายวันละกี่ครั้ง?"
                                                 ...พระอานนท์ตอบพระพุทธเจ้าว่า...
                                "คิดถึงความตายวันละประมาณ ๗ ครั้งพระพุทธเจ้าข้า"
                                                        ...พระพุทธเจ้าทรงตรัสว่า...
        "อานนท์...ห่างเกินไป ตถาคตนี่คิดถึงความตายทุกลมหายใจเข้าออก"
                                      
                                               ...โลกทั้งโลกเราแก้อะไรไม่ได้หรอก...
                                                     ...แก้แล้วก็มีทุกข์ใหม่เกิดอยู่ดี...
                                         ...ไม่ทุกข์กาย ก็ทุกข์ใจอยู่อย่างนั้นไม่จบสิ้น...
                                                      ...เติมกายให้อิ่ม ใจก็พร่องอยู่...
                                                      ...เติมใจให้อิ่ม กายก็พร่องอยู่...

                                               ...วิธีการที่ดีที่สุด ไม่ใช่เติมหรือไม่เติม...
                                        ...พระพุทธเจ้าใช้คำว่า"สัมมา" ความเป็นกลาง...
                           ...เดินอยู่ในทางสายกลาง ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป...

...ธรรมปู่สอนยังมีอีกไม่หมดสิ้น...คงจะพบกันอีกได้ในบทความต่อไป...

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น