...อาชีวก อุปกะ เป็นนักปราชญ์เมธีผู้มีชื่อเสียงโด่งดังมากคนหนึ่งในสมัยนั้น...ได้พบพระพุทธเจ้า...
ซึ่งบรรลุโพธิญาณมาใหม่ๆ...ถามไปถามมา พระพุทธเจ้าท่านตรัสบอกว่า ท่านรู้เอง ไม่มีใครสอน อุปกะ
ก็ดูหมิ่นพระพุทธเจ้า หาว่าพูดจาอวดดี...แล้วก็แลบลิ้น เดินหนีไป...ต่อมา อุปกะก็ไปประพฤติทางโลกีย์
มีเมียสาวคราวเด็ก...ถูกเมียพูดจาถากถางต่างๆนาๆ...ในที่สุดก็เลยต้องหนีออกจากบ้านไปพบพระพุทธองค์อีก...การพบในคราวนี้ พระพุทธองค์ได้ทรงสั่งสอนดังนี้...
...ธรรมเทศนาจากแก่น...
" อุปกะ...ความทุกข์ทั้งมวลมีมูลรากมาจาก...ตัณหา อุปาทาน ความทะยานอยากดิ้นรนและความยึดมั่น...ถือมั่นว่า เป็นเราเป็นของเรา...รวมถึงความเพลินใจในอารมณ์ต่างๆ...อะไรก็ตามที่เราเข้าไปเกาะเกี่ยวหรือยึดถือไว้...โดยความเป็นตน เป็นของตนที่จะไม่ก่อทุกข์ก่อโทษให้นั้นเป็นไม่มี...
...เมื่อใดบุคคลมาเห็น ก็สักแต่ว่าเห็น...ฟังก็สักแต่ว่าฟัง...รู้สึกก็เพียงแต่ว่าได้รู้...เข้าไปเกี่ยวข้องกับสิ่งต่างๆ เพียงสักแต่ว่า ไม่หลงใหลพัวพันมัวเมา...เมื่อนั้นจิตก็จะว่างจากการถือต่างๆ...ปลอดโปร่ง แจ่มใส
เบิกบานอยู่...
...ดูก่อน อุปกะ...เธอจงมองดูโลกนี้ด้วยความเป็นของว่างเปล่า...มีสติอยู่ทุกเมื่อ...ถอนอัตตานุทิฏฐิ คือ
...ความยึดมั่นถือมั่นในเรื่องตัวตนเสียด้วยประการฉะนี้แล้ว...เธอจะเบาสบาย คลายทุกข์ คลายกังวล...
ไม่มีความสุขใดจะยิ่งไปกว่า...การปล่อยวาง...และสำรวมตนอยู่ในธรรม "
....ในที่สุด อุปกะ...ก็ได้บรรลุ...อนาคามี...เพราะธรรมเทศนานี้...
จากบทความบิดา...ข้าพเจ้า...พล.ต.ท.ชัยยงค์ ปฏิพิมพาคม... ๒ ก.ย.๒๖...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น